محرّم که نزدیک می شود دلم آرام و قرار ندارد...منتظرم...منتظر لحظه های گریستن بر حسین و اولاد حسین...و چه زیبا لحظاتیست این لحظات...
راستش تنها لحظه ای که احساس می کنم تمام رفتگان دارند به حالم غبطه می خورند همان لحظه ی اشک ریختن برای سیدالشهداست.
چه زیباست انتظار و چشم به راه بودن برای رسیدن ماهی که پر است از عشق...پر است از زیبایی...پر است از حماسه...و پر است از ظلم ستیزی و اقتدار...که این روزها کمرنگ شده در بین دولتمردانمان...
حواسشان نیست که گاهی اقتدار در این است که کمی در چشم عده ای شکست خورده بیایی...اما نامت و مکتبت و آرمانت برای همیشه باقی بماند...
خدا کند محرّممان همراه باشد با فهم عمیقی از مکتب حسین، که حسین درس آزادگی و اقتدار به ما آموخت...
و نشانمان داد که نباید سر خم کرد در برابر ظالم حتی اگر قصد کشتنت را دارد چه رسد به اینکه فقط نانت در خطر باشد...
کاش این محرّم درسی باشد برای دولتمردان جدیدی که بد جور قند در دلشان آب شده برای ارتباط با ظالمترین ظالمان...