هنگامی که علی - علیه السلام- به قصد ازدواج فاطمه (س) به منزل پیامبر (ص) رفت، پیامبر به ام سلمه فرمود: «برخیز و در را بگشای، که این همان است که خدا و رسولش او را دوست دارند.» ام سلمه فوراً در را باز کرد و علی - علیه السلام- داخل شد. علی - علیه السلام- در کمال حجب و حیا و خجالت بود که پیامبر -صلی الله علیه و سلم- فرمود: علی جان حاجتی داری؟ آسوده باش، امیدوارم که حاجت تو برآورده شود. علی - علیه السلام- نیز قصد خود را بازگو نمود و از فاطمه (س) خواستگاری نمود. پیامبر فرمود: چه چیزی برای تو است که مهریه فاطمه (س) قرار دهی؟ علی - علیه السلام- عرض کرد: ای رسول خدا! تو خود شاهد هستی که برای من به جز شمشیر و شتر و زره، از مال دنیا چیزی نیست. پیامبر -صلی الله علیه و سلم- فرمود: ای علی شمشیر و شتر مورد نیاز توست، اما زره ات را بفروش و با آن مراسم ازدواج با فاطمه (س) را فراهم کن.[1]
اما اینکه حضرت آن زره را چه مقدار فروخت و آن را مهریه حضرت زهرا قرار داد از نظر تاریخی و روایی در آن اختلاف وجود دارد. و آن عبارت است از، 400 درهم، 480درهم یا 500 درهم.[2]
لکن قدر مسلم این است که مهریه آن حضرت بیشتر از پانصد در هم و کمتر از چهار صد درهم نبوده است، و این مقدار -پانصد درهم- عبارت از مقدار مهریه ای است که رسول خدا(ص) برای کلیه زنان و دخترانش تعیین نموده و از آن تعبیر به مهر السنه هم می شود.[3] و این سیره الگویی برای سایر مسلمانان و گروندگان به اسلام قرار گرفت. گرچه در آن زمان مهریه های سنگین از طرف مردم برای دختران قرار داده می شد؛ زیرا وقتی پیامبر(ص) فاطمه، را به عقد علی(ع) در آورد، عده ای از مردم قریش به خدمت ایشان رسیدند و گفتند چرا علی(ع) را با مهریه کم و ناچیز داماد کردی؟[4]
بنابراین مقدار مهریه حضرت زهرا(س) بیش از پانصد در هم - نقره- نبوده است. این مقدار مهریه از طرف پیامبر اکرم(ص) برای دخترش، مهریه ای متوسط - نه بسیار کم و نه زیاد - در آن زمان بوده است که به عنوان سنت، الگویی برای سایر مسلمانان قرار گرفت.
شاید مناسب باشد که بگوییم هر ده درهم (سکه نقره) ، معادل یک دینار (سکه طلا) بوده است. پس مهریه حضرت زهرا (س) پنجاه دینار می شود و هر دینار، 18 نخود طلا، یا حدود 5/4 گرم است. البته ارزش اقتصادی این مقدار طلا، در دوره های مختلف فرق می کند.
پی نوشتها:
[1]. مجلسی، بحارالانوار، بیروت، موسسه الوفا، چاپ دوم، 1403ه ق، ج43، ص120، 140.
[2]. ابن شهر آشوب، مناقب، موسسه انتشارات علامه، بی تا، ج3، ص350، 351، و متقی هندی، فاضل، کنزالعمال، موسسه الرساله، ج13، ص680.
[3]. حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، موسسه آل البیت،چاپ اول، 1412ه ، ج21، ص246، 249؛ و کلینی، کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1375، ج5، ص376.
[4]. صدوق، من الایحضره الفقیه، دارالصعب، ج3، ص253.
یک مرد وزن مکمل هم در کنار هم
آیــینه وار هـــردو یشان بیـــقرار هم
مـعنای اصـلی لغـت خـانـواده انـــد
مست نگاه یکدلی و می گسار هم
این زندگی بنا شده بر پایه های عشق
بی اعـتنا به ثــروت و دار ونـدار هم
یک خـــانه محقر و یک قطـعه حصیر
سـرمایه های اصلی شان اعتبار هم
کانون گـرم پروش غنچه های یاس
پیــوندشان وقوع و طــلوع بهار هم
در آسـمان عـاطفه این ماه و آفتاب
چرخیـده اند تا به ابد در مدار هم
عاقد خـدا و مهریه آب و سکوت محض
آری شدند هم نــفس روز گار هم
وحید قاسمی
[ سه شنبه 91/7/25 ] [ 1:48 عصر ] [ عقل نوشته های یک دانشجو ]
این روزها دل و دماغ نوشتن را ندارم...راستش موضوع هم برای نوشتن زیاد است، مثلا توهینی که به پیامبر رحمت شد(خدا لعنت کند باعث و بانی اش را) و هفته دفاع مقدس که گذشت، سفر رئیس جمهور به نیویورک، گرانی بازار، آشوب در بازار ارز و طلا و...و هزاران موضوع و سوژه برای نوشتن، اما دلم هیچ کدامشان را نمی خواهد...
این روزها بیشتر تیترها و عنوان ها بوی یأس و ناامیدی می دهند و دوست ندارم من هم یکی به آنها اضافه کنم...
احساس می کنم همه چیز تیتری و ظاهری شده...
کاش کسی می آمد و از عمق جان حرف می زد و دلها را می برد به سمت خودش؛ دلهایی که سالهاست سرگردان و آواره شده اند و نمی دانند چه می خواهد و چه باید بخواهند...
کاش کسی ظاهر می شد و برایمان از عشق می گفت و محبت و برابری و عدالت و دوستی و گذشت _ راستش آنقدر در فیلم های مزخرف، از عشق دم زده اند که کم کم دارم از آن هم زده می شوم _
کاش کسی می آمد و آشنامان می کرد با راستی و درستی...
دلم تنگ شده برای حرف ها و عمل های خدایی و مخلصانه...
دلم تنگ شده برای ایمان و صداقت و حیا و غیرت...
دلم برای همه ی چیزهای خوبی که دیگر نیستند یا لااقل کمیاب شده اند، لک زده...
کاش ...
کاش محرم زودتر برسد...
دلم بدجوری زنگار گرفته، نیاز دارم به آب چشمی که آینه کند دل تاریکم را...
خدایا چه خوب شد که اباعبدالله الحسین را خلق کردی و چه خوبتر که ما را شیعه آفریدی و در مملکت شیعی...
راستش هر چه قدر هم که دنیا رو به فساد می رود و جامعه خودمان هم دارد پشت سرش می دود، اما همین که محرم می شود و می بینم همه، حتی بی نمازها سینه می زنند و گریه می کنند ، دلم گرم می شود و زیر لب الحمدلله می گویم...
خدا وکیلی هرچه قدر هم که گرانی و باشد و تورم و نوسان در بازار ارز و طلا و... وقتی به چهره ی سید مظلوم، رهبر عزیزم نگاه می کنم دلم آرام می شود و کسی در دلم می گوید همه چیز درست می شود...
حالا که آخرالزمان است، چه نیاز به پول و ارز و سکه و ... و چه باک که دیگران نمی فهمند که ما چه می گوییم، و چه ترسی از شیطان و بچه هایش...
حالا که آخرالزمان است باید جنبید تا از قافله جا نماند...و به قول شهید باکری: « قافله ما قافله از جان گذشتگان است ، هر کس از جان گذشته نیست با ما نیاید.»
دلم باز می شود وقتی به مسیر راه نگاه می کنم و می بینم سفینه النجاه حسین است و مصباح الهدی حسین...
و در آخر از قول آوینی عزیز می خواهم بگویم:
« هرکس می خواهد ما را بشناسد داستان کربلا را بخواند، گرچه خواندن داستان را سودی نیست اگر دل کربلایی نباشد.»
با عشق و بی صبرانه منتظر 26 آبان هستیم. وعده ما هیئت الحسین...
من غم عشق حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول کامدم دستور تا آخر گرفتم
بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسین سبقت از عود و گلاب و نافه عنبر گرفتم
[ چهارشنبه 91/7/12 ] [ 11:40 صبح ] [ عقل نوشته های یک دانشجو ]
::
