چه صداي زيبايي تو وبلاگت طنين انداز شده.
در خانه اگر کس است يک حرف بس است ، همين شنيدن صداي حاجي گوياي همه چيزه. آدم رو به از فرش به عرش مي بره.
اما در مورد مطلبت. دين ما دين حب و بغضه و ما براي دوست داشتن افراد اونها رو با معياري که در اختيار ماست مي سنجيم اگه با اون معيارها همسو بودند دوستشون داريم و الا نه.
اني سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم